Kynologisch gedragstherapeut Daniëlle Hermans vertelt hoe het komt dat zij eigenaren van een hond die agressief is naar andere honden, extra goed kan helpen. “Omdat ik op het gebied van hond-hond agressie niet alleen mijn professionele kennis, maar ook persoonlijke ervaring kan inzetten. Want ik heb zelf zo’n hond en leef al ruim zes jaar met haar samen. Al meer dan vijf jaar lees ik alles wat er te vinden is over deze vorm van agressie en probeer ik trainingen uit. De hond waar ik het over heb is mijn zelfgefokte, zesjarige June. Ze is ‘gewoon’ een Labrador.”
Een berucht voorbeeld van zo’n advies dat sommige artsen met terugwerkende kracht het schaamrood op de kaken bracht is: “Kijk naar wat je nog wél kunt”; een dooddoener waarvan de patiënt zich heus niet vrolijker gaat voelen. Wanneer een arts ervaart wat het is om volledig afhankelijkheid te zijn, als hij geconfronteerd wordt met de gevolgen van een beroerte, ontstaan inzichten en ideeën voor betere begeleiding en behandeling. Heel logisch eigenlijk, zou je denken, maar in de geneeskunde – waar heel veel wordt geleerd door boekenwijsheid – is het niet heel gangbaar om te leren door aan den lijve te
ondervinden.
Leren door aan den lijve te ondervinden
Ook in ons vakgebied, gedragstherapie voor honden, doen we ontzettend veel kennis op door opleidingen en boeken, dus door erover lezen of door te luisteren naar een professional. Het is zeker heel belangrijk om een uitgebreide basiskennis te vergaren door middel van studie. Ik zal de laatste zijn die zegt dat het begrijpen van leerprincipes, trainingsmethodes en héél veel kijken naar- en lezen over lichaamstaal niet belangrijk is. Maar erváring hebben met een specifiek probleem bij een eigen hond; een probleem op een bepaald gebied aan den lijve ondervinden, dat is absoluut een pré om iemand goed te kunnen begeleiden. Ik hoor al collega’s steigeren nu, excuus op voorhand, maar lees alsjeblieft verder.
Grommen naar de hele wereld
Voor mij is dat gebied hond-hond agressie. Daar ligt mijn passie en daarvan weet ik dat ik niet alleen mijn professionele kennis, maar ook persoonlijke ervaring kan bieden aan een eigenaar. Want ik heb zelf zo’n hond en leef al ruim zes jaar met haar samen. Ik mag denk ik wel zeggen dat ik ervaringsdeskundige ben op het gebied van hond-hond agressie. Al meer dan vijf jaar lees ik alles wat er te vinden is over deze vorm van agressie en probeer ik trainingen uit. De hond waar ik het over heb is mijn zelfgefokte, zesjarige June. Ze is ‘gewoon’ een Labrador, met stamboom en een aparte lichtbruine kleur. June is mij ontzettend dierbaar, ze heeft me een stukje zorgeloosheid en nachtrust gekost, maar ze heeft me nog véél meer gebracht. June is een reactieve hond die ook echt bijtincidenten had met andere honden. Dus begon voor mij een zoektocht naar wat er in godsnaam aan de hand was. Ze had toch dezelfde socialisatie, opvoeding en training gehad als al mijn andere honden? Waarom ging het bij haar dan zo mis? Toen ze een jaar oud was had ze niet alleen andere honden gebeten, maar reageerde ze op straat met luid blaffen, trekken aan de riem en grommen naar zo’n beetje de hele wereld. Mensen, fietsers, paarden, koeien, brommers, kinderen en vooral naar elke ‘vreemde’ hond. Kortom, wandelen was geen pretje.
Lees het volledige artikel in Onze Hond nr. 8. Bestel hier vanaf 24 september
