Behalve gedragstherapeut voor honden ben ik ook al bijna twintig jaar kynologisch instructeur. Ik geef training in allerlei disciplines, maar voornamelijk apporteer- en jachttraining. Zo kreeg ik een mailtje van Jurgen over zijn Duitse Staande Korthaar Pip. Jurgen wilde de jachttraining weer oppakken maar Pip leek het niet leuk meer te vinden.
Om het niveau van de eigenaar en de honden te bepalen, spreek ik altijd een privéles af. Dan kan iedere cursist zijn verhaal doen en kan ik zien hoe de interactie is tussen baas en hond. Deze observaties zeggen me zoveel dat ik ze steeds vaker toepas sinds ik de opleiding voor gedragstherapie heb afgerond.
Aldus kwam Jurgen met Pip aangelopen, waarbij mij direct opviel dat Pip een prachtige slanke, gezonde intacte teef is, die met een open, onderzoekende blik het veld op kwam. Om Pip even te laten wennen, mag ze lekker los rennen terwijl wij al pratend over het veld naar achteren lopen. Pip is een echte staande jachthond en neemt direct ruim veld. Jurgen vertelt dat hij behalve biologieleraar ook jager in opleiding is. Hij heeft Pip als pup bij een gerenommeerde fokker van het ras gehaald als werkhond, maar ze is verder ook gewoon een huishond en lid van het gezin. Hij heeft keurig netjes de puppycursus gevolgd, waar alles spelenderwijs aangeleerd werd, en is daarna enthousiast met de vervolgcursus gestart. Tijdens de laatste cursus ging het mis, Pip werd ‘ongehoorzaam’.
Strenger zijn
Volgens zijn vorige instructeur moest hij Pip daarom harder aanpakken. Tijdens zijn lessen bouwde Pip vrij veel spanning op tijdens het wachten en dat kwam er soms tijdens een oefening op een verkeerde manier uit. Zo rende ze ooit als een malle over het veld met een bananenschil in haar bek. Wat moet dat een grappig gezicht zijn geweest! Jurgen merkte echter dat er vanuit de groep en trainer minder humor en geduld was. Onder deze druk gaf hij toe aan een trainingsmethode die vroeger (en nog steeds helaas) veel gebruikt werd in de jachthondentraining, het dwangapport (parforce). Jurgen zegt daar niet goed in te zijn en denkt ook dat Pip een zachte hond is die juist meer geduld en bevestiging nodig heeft dan correcties.
Deze trainingen werden daardoor steeds minder leuk. Jurgen had voornamelijk het gevoel dat Pip het niet fijn meer vond. Zelf voelde hij dat de druk van de groep en trainers te veel werd, ook voor hem. Voor Pip heeft hij toen besloten te stoppen, ze hadden er beiden geen plezier meer in.
Tekst en foto’s: Bianca Koreman voor de NVGH
Het hele artikel lees je in Onze Hond 2019/5. Wil je nooit meer iets missen van Onze Hond? Neem dan een abonnement.
