In oude geschriften, documenten en boeken of op prenten en schilderijen is de geschiedenis van hondenrassen vastgelegd. En ook het werk dat ze doen. Meegaan op jacht, het drijven en hoeden van een kudde, het bewaken van huis en haard en het gezelschap houden van de mens. Elke maand gunt ONZE HOND de lezer een inkijkje in de rijke historie van een hondenras. Deze maand: de Bloodhound of wel de Chien de Saint-Hubert, in Nederland de Bloedhond of de Sint-Hubertushond genoemd.
KLEITABLETTEN
Wellicht dat even de wenkbrauwen worden gefronst bij de tweetalige spelling van de naam. Het is echter precies overeenkomstig met de herkomst van de Bloedhond. Het land van herkomst is België, maar Engeland heeft een grote én bepalende rol gespeeld in zijn ontwikkeling. Het gaat bij de vroegste geschiedenis van de Bloedhond net zo als bij de Mastiff- en Molosserachtige rassen. In het paleis van koning Assurbanipal (669-627 voor Chr.) in Nineve (Assyrië) is de oudste bibliotheek uit de geschiedenis te vinden. Muren en kleitabletten laten grote honden zien met hun bewapende begeleiders, die op leeuwenjacht gaan. Een aantal Bloedhondenliefhebbers ziet in deze afbeelding de voorvaderen van de huidige Bloedhond. Ik heb het al diverse keren geschreven: het is niet realistisch om deze honden als voorvaderen van welk hondenras dan ook te zien; een rechtstreekse bloedlijn naar de huidige Bloedhond, en ook naar andere grote hondenrassen, is er domweg niet. We moeten dus niet naar Assyrië maar naar België en Engeland om de geschiedenis van de Bloedhond te kunnen vertellen.
BISSCHOP-JAGER
De Fransman Joseph Oberthur schrijft in zijn boek Le Chien (1949) dat de Chien de St. Hubert – die wordt gezien als een voorvader van de Bloedhond – een hondenras is dat minstens even oud is dan de Keltenhond. Deze hond heeft een zwaar lichaam, hangende oren, een licht gebogen staart en de vacht heeft een sombere kleur, aldus Oberthur. De oorsprong van de Chien de St. Hubert – ofwel de Hubertushond – ligt in de negende eeuw in Frankrijk en België, waar men voor de Keltische Brak of Segusiër de naam Hubertushond gebruikt. Vast staat dat de Hubertushond vanaf circa 900 in het gelijknamige klooster bij Andage, in de Belgische Ardennen, wordt gefokt en verkocht aan koningen, adel en hoge geestelijkheid in Europa. De naamgever van de Hubertushond is Hubertus (655-727), de zoon van de hertog van Aquitanië (zuidwest Frankrijk). Tijdens de jacht, nota bene op Goede Vrijdag, krijgt Hubertus een visioen in de vorm van een lichtend kruis boven het gewei van een hert. Een stem zegt hem naar de bisschop van Maastricht te gaan. Uiteindelijk volgt Hubertus de bisschop op om na diens dood, in 744, heilig te worden verklaard. Zijn resten worden in 825 in het klooster bij Andage bijgezet. Vanaf die tijd wordt zowel het klooster als het type hond naar Hubertus genoemd.
Lees het volledige artikel in Onze Hond nr. 1. https://shop.bcm.nl
Tekst en afbeeldingen: Ria Hörter
