Wie een hond wil ‘adopteren’ via een stichting, opvang of asiel kan te maken krijgen met vreemde contracten. Lang niet altijd zijn de voorwaarden en eisen die er in zo’n adoptiecontract staan rechtsgeldig, en daarnaast kunnen ze voor onverwachte problemen zorgen. Adoptie is in verband met dieren geen wettelijke term, dus wie wordt er nu eigenlijk eigenaar van de hond? Om problemen te voorkomen, is het belangrijk om in zee te gaan met een organisatie waarbij de hondenbezitter ook daadwerkelijk eigenaar van de hond wordt.
Keuze voor een herplaatsingshond
Na goed te hebben gerealiseerd dat het hebben en houden van een hond tijd, geld en aandacht vraagt, en uitgezocht te hebben welk type hond het beste past in de leefsituatie, is de knoop doorgehakt en is de beslissing genomen om een hond te nemen. En omdat het goed voelt om een hond weer een nieuw thuis te geven, wordt niet gekozen voor een pup, maar voor een herplaatsingshond. Voor honden kun je onder meer terecht bij organisaties die honden binnen Nederland herplaatsen vanuit thuissituaties of gastgezinnen en er zijn heel veel organisaties die zich met honden uit het buitenland bezighouden. Sommige plaatsen direct vanuit het buitenland. De hond moet dan bijvoorbeeld op het vliegveld of op een parkeerplaats worden opgehaald. Andere organisaties plaatsen de hond eerst in een gastgezin of opvanginstantie. Vanuit die plek wordt de hond dan geadopteerd.
Adoptie buitenlandse hond
Een adoptie van een buitenlandse hond is meer dan het redden van een hond. Niet alle buitenlandse honden worden namelijk gelukkig van een leven in ons drukke Nederland. Om een hond een beter leven te bieden, moet zo’n hond uit het buitenland goed passen in de leefomgeving van zijn nieuwe baasje. Een organisatie die honden uit het buitenland plaatst en hierbij serieus en nauwgezet te werk gaat, zal voor een goede screening en matching van adoptant en hond proberen te zorgen. Belang van een deugdelijke herplaatsingsovereenkomst Bij de keuze voor een herplaatsingshond moet er goed op worden gelet dat de herplaatsingsorganisatie gebruik maakt van een deugdelijke plaatsingsovereenkomst, waarin de afspraken over de plaatsing van de hond helder zijn vastgelegd. Dit is een belangrijk aandachtspunt omdat herplaatsingsorganisaties vaak gebruik maken van zogeheten adoptiecontracten of plaatsingsovereenkomsten waar inhoudelijk de nodige juridische vraagtekens bij kunnen worden gezet.
Dubieuze bepalingen
In dergelijke contracten wordt namelijk vaak bepaald dat de organisatie/stichting eigenaar blijft van de hond en krijgt de adoptant een heleboel verregaande verplichtingen over zich uitgestort. Zo verplicht de adoptant zich om medewerkers van de organisatie te allen tijde in zijn woning binnen te laten, zodat ze kunnen beoordelen of er goed voor de hond wordt gezorgd. Er worden vaak ook eisen gesteld over de manier van houden en verzorgen van de hond, en als men daar niet aan voldoet, bedingt de stichting de mogelijkheid om het dier onmiddellijk terug te nemen, en moet men daar bovenop soms zelfs een flinke boete betalen. De adoptant moet soms ook jaarlijks verslag doen over het welzijn van de hond. Daartegenover verplicht de herplaatsingsorganisatie zich, hoewel ze eigenaar blijven, tot vrijwel helemaal niets. Ze kan niet aansprakelijk worden gesteld voor eventuele medische kosten voor de hond en zal ook onder geen enkel beding het betaalde adoptiegeld terugbetalen. Kortom: de herplaatsingsorganisatie wil eigenaar van de hond blijven, maar legt de bij dat eigendom horende verantwoordelijkheid c.q. aansprakelijkheid geheel en al bij de adoptant. Zolang er niets aan de hand is met de geplaatste hond, zijn er ook geen problemen. Maar als zich toch problemen voordoen, roepen de gehanteerde contractvoorwaarden de nodige vragen en problemen op. In sommige gevallen ziet de adoptant zich genoodzaakt om naar de rechter te stappen om meer duidelijkheid te krijgen over het door hen afgesloten adoptiecontract.
Het hele artikel lees je in Onze Hond 2019/1. Wil je nooit meer iets missen van Onze Hond? Neem dan een abonnement.
