Gelukkig zijn er steeds meer fokkers en rasverenigingen die rasspecifieke problemen onderkennen en er actief wat aan willen doen. Bij de AVLS, een van de rasverenigingen van de Saarlooswolfhond, is men inmiddels actief bezig met outcross. Welke keuzes hebben zij gemaakt en hoe staat het ras er nu voor?
Rashonden worden gezien als de aristocratie onder de honden. Ze hebben ‘rastype’ en het liefst ook zoiets ondefinieerbaars als ‘adel’. Raszuiverheid was lange tijd de heilige graal in de kynologie. Hoe gelijkvormiger, homogener een ras (lees: hoe kleiner de genetische variatie) hoe beter. De laatste jaren is dat beeld enigszins gekanteld. Steeds meer fokkers gaan beseffen dat rashonden in het gesloten stamboeksysteem onmogelijk decennialang én raszuiver én gezond gefokt kunnen worden.
In een outcrossprogramma worden raszuivere honden gekruist met een ander ras of met aangekeurde honden, de zogenaamde lookalikes. Tot voor kort was dat zoiets als vragen naar een speklapje op een etentje van vegetariërs. Best nog ‘een dingetje’ in de hondenwereld.
Groeiend enthousiasme
De Algemene Vereniging voor Liefhebbers van Saarlooswolfhonden, AVLS, heeft als een van de eerste rasverenigingen een plan van aanpak voor outcross opgesteld. In het begin moesten we veel obstakels overwinnen. Alles was nieuw en iedereen moest aan het idee wennen, maar het enthousiasme nam gaandeweg toe. Onze leden zagen op de keuringen zeer gezonde en mooie outrosshonden met trotse eigenaren, al voldeed de eerste generatie natuurlijk maar ten dele aan de rasstandaard. Pas in de derde of vierde generatie zal geen verschil meer te zien zijn met de Saarlooswolfhond. Daar moeten we dus even geduld voor opbrengen.
Zorgen
De reden voor outcross was niet het tegengaan van extreem doorgefokte raskenmerken. Dat is ook niet nodig. Het uiterlijk van de Saarlooswolfhond doet nog sterk denken aan zijn voorvader de wolf. Zoals de eigenaren graag liefkozend zeggen: ‘het is een hond met een vleugje natuur.’ Op het eerste gezicht was er dus niets mis. De honden zijn krachtig en harmonieus gebouwd. Ze zijn energiek en hebben een prachtig gangwerk. Kortom, een mooi ras.
Waarom dan toch outcross? Toen de AVLS in 2007 van start ging, bracht een commissie de gezondheid van de Saarlooswolfhond in kaart. Er waren grote zorgen. De vitaliteit liep terug. Hoewel het ras over het algemeen redelijk gezond was, waren er erfelijke afwijkingen als degeneratieve myelopathie (verlamming van de achterhand) en dwerggroei. Door de verhoogde inteelt was er meer kans op kankers en andere ziekten. Een door inteelt verzwakt immuunsysteem kan niet adequaat reageren op binnendringende virussen en bacteriën. De vruchtbaarheid van de honden kwam ook in gevaar als de inteelt nog verder zou stijgen. Het eerste overleg met de Raad van Beheer vond plaats in 2010.
Tekst: AVLS | Foto’s: Jan Dirkzwager, Lies Geluk, Robin van der Molen, Gerard de Moor, Sylvia Schouwenaars en Reinier van Wattum.
Het hele artikel lees je in Onze Hond 2019/3. Wil je nooit meer iets missen van Onze Hond? Neem dan een abonnement.
