De Continental Bulldog is een heel jong ras. Pas op 30 maart 2022 is het hondenras voorlopig erkend door de Fédération Cynologique Internationale (FCI), een wereldwijd overkoepelend orgaan op het gebied van rashonden. Aan die (voorlopige) erkenning is heel wat voorafgegaan, want er zijn veel regels aan gebonden.
Tekst: Hannie Warendorf | Foto: Alice van Kempen
Vanaf de dertiende eeuw tot 1835 werden in Engeland mastiffachtige honden gebruikt voor het opjutten van stieren voordat ze geslacht werden, het zogeheten bullen bijten. Door die honden met kleinere types te kruisen, ontstond in de vijftiende eeuw de Bulldog, een hond die in eerste instantie bekendstond als Bandogge of Bolddog. In 1632 werd voor het eerst melding gemaakt van een Engelse Bulldog, al verschilde die in hoge mate met de Engelse Bulldog zoals we die nu kennen. Leniger en lichter van bouw had hij nog het meest weg van een kleine Boxer. Naast het bullenbijten werd deze Bulldog ook ingezet voor gevechten tegen beren, zwijnen en andere honden. Een gruwelijk volksvermaak dat pas in 1835 door het Engelse parlement verboden werd. De enkeling die zich daarna nog met het fokken van Bulldoggen bezighield, streefde ernaar de hond steeds vriendelijker en goedaardiger te maken. Langzamerhand veranderde de vechtlustige woesteling in een aanhankelijk huisdier. In 1864 werd de eerste club voor dit ras opgericht. Deze vereniging stelde een standaard op voor het ras, die nu nog bekend staat onder de naam Philo Kuon Standaard. Enkele jaren later wijzigde deze standaard enigszins en ging men zich steeds meer toeleggen op het fokken van extremen. Dat hield in dat alles wat als ‘breed’ beschreven werd, in de praktijk steeds breder werd en ‘kort’ in de praktijk steeds korter. Het resulteerde in een hond met een uiterst merkwaardig uiterlijk, een karikatuur van zijn vechtende voorvader, waardoor de gezondheid van het ras steeds meer in het geding kwam. Het vreemde is dat de huidige standaard helemaal niet zoveel verschilt van de standaard van ruim honderd jaar geleden. Alleen de hond veranderde.
Een verbeterde versie
De wieg van de Continental Bulldog, door liefhebbers vaak Conti genoemd, stond in Zwitserland bij Imelda Angehrn, sinds de jaren zestig een gerenommeerd fokster van Engelse Bulldoggen. Zij sprak haar ongerustheid uit over de ontwikkeling van het ras. Met instemming van de Zwitserse Kennelclub (SKC) startte Imelda Angehrn met het terug fokken van wat – in haar ogen – de ideale Bulldog was. Het doel was een hond die zonder moeite kon ademen, beter kon bewegen, op een natuurlijke wijze geboren kon worden en niet zoveel huidplooien had – zonder daarbij de goede kwaliteiten van de Engelse Bulldog te verliezen. Eigenlijk een verbeterde versie van de Engelse Bulldog dus.
Het volledige rasportret van de Continental Bulldog lezen? Kijk in Onze Hond 7-2024.
